Yaklaşık 20 gündür içimden gele gele bir yazı yazamıyorum. Ben bu değildim. Çevremde yaşadığım olaylar, üzerime oldukça gelinmesi ilham perilerimi kaçırıyor. Yazılarıma gerek gizliden, gerek açık açık gelen yorumlar şevkimi kırıyor. Kötü yorumlar demiyorum aksine övücü şeyler genelde ama bir kaç duygusal yazı yazdığım için amansız bir aşk acısı çektiğim sonucu çıkarılması, insanların saçma tepkileri yoruyor. Aşk acısı çekiyorum ya da çekmiyorum bu benim dışımda kimseyi ilgilendirmiyor. Yazılarımın konusu herhangi bir şey olabilir. Ama her insanın bir ilham kaynağı vardır ya benim ki de aşk . Yani bunu yazmak için aşk acısı çekmem gerekmiyor. İçimde amansız bir sevgi var dış dünyaya duyduğum ve bunu yazılarımla paylaşıyorum.
Herkes sevsin, herkes sevginin ne kadar güzel bir şey olduğunu görsün istiyorum. Yazılarımda değerden bahsediyorum, beklemekten, saygıdan bunların hepsi günlük yaşantımızda göz ardı ettiğimiz şeyler çünkü. İnsanları yargılamaktan başka bir şey yapmadığımız için. Hepimiz bencil olmamış mıyız. Dönün bi kendinize bi çevrenize bakın. Herkesin tek amacı ''ben''olmuş. Ama çevrenizde saygı duymanız, değer vermeniz gereken insanlarda var. Bu dünyada hepimiz yaşıyoruz. Bencil olmak için gelmedik. Eleştirmek için gelmedik. Hoşgörü için geldik, değer için geldik, saygı için geldik. Ama bazen öyle şeyler oluyor ki amacımızdan sapıyoruz. Benlikçilik resmen ruhumuzun bir parçası gibi oluyor. İyilik bize çok uzak, insanların kalbini kırmak kolay yolmuş gibi geliyor. Ama değil. Gerçekten nasıl yaşayabiliyorsunuz. Bir insanın kalbini kırdığınızda nasıl vicdanınız rahat uyuyabiliyorsunuz? Nasıl hayata devam edebiliyorsunuz? Cidden merak ediyorum. Hayır ben haklı olsam bile arkadaşımla tartıştığım da yemek bile yiyemiyorum da..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder