745..

Kendime bir fincan kahve yaptım, oturdum bu yağmurlu günde ve düşündüm. 745 gün önceki hayatımı düşündüm, sonra şimdiki hayatımı. Sonra kıyasladım iki hayatım arasında ne gibi farklar var. Bu 745 gün bana ne kattı benden ne aldı. Düşündüm. 745 gün önceki hayatımı hala yaşasam daha mı mutlu olurdum, yoksa böyle daha mı mutluyum? Ve şunu öğrendim. Bu 745 günde olgunlaştım ben, büyüdüm. Mutlu olmayı öğrendim. İlham kaynağım var artık. Üzülmekle mutlu olmak arasında ki o ince çizgiyi keşfettim. Anılar artık acıtmadı. Geçmişime bağlanmamayı öğrendim. Anı yaşadım. Asla pişman olmadım. İnsanların önyargılarını boşvermeyi öğrendim, arkamdan konuştuklarını duymadım. Kendilerine göre doğru olan ama bana yanlış olan tavsiyelerine kulak tıkadım. Çünkü benim sadece bir hedefim vardı ve o hedef yolunda her şeyi yapmak benim için mübahtı. Bunun adı gurursuzluksa evet gurursuzluk yaptım, fazla cesaret demekse evet çok cesaretliydim, takıntı mı evet takıntılıydım, hırs ise evet çok hırs yaptım. Ben hedefime takıntılıyım. 745 gün benim için bir yarıştı ve bende her insanın yapması gerektiği gibi yarıştım. Sıkılmadım, olumsuz olmadım. Hala daha değilim. 745 güne daha kaç gün daha eklenir bilemem. Belki bi 745 gün daha eklenir belki sonsuzluk. Hayatın getireceklerinden haberim yok. Ama şimdilik askıya almanın vakti geldi. Hayır sakın yanlış anlamayın ben hala benim vazgeçmedim, ama askıya aldım. Böyle gerekiyor bundan sonra. Anladım bu son durak. Savaşma vakti tekrar geldiğinde ise ben yine orada olacağım...