İnanmak

Umut olmasa nefes alabilir miyim sahi? Yaşayabilir miyim? İnanmasam devam edebilir miyim hayatıma? O kadar çok inanıyorum ki, birazcık şüphem olsa dağılacağım sanki. Kendimi toplu tutmaya çalışmaktan bedenim yoruldu. Her yerim sızlıyor artık. Beynim, kalbim, kollarım her yerim. Manevi hisler gerçeğe döner mi demeyin dönüyor işte. Ağrıyor her yerim. Ayakta durmaya çabalamaya çabalamaktan ağrıyor. Güneşini kaybeden kimin ağrımaz ki.. İnanmasam devam edemem işte. İnançlarımız boşa çıkmasın. İnanıyorum günün birinde bu ağrıların ilacını bulacağıma. İnanıyorum. Her gece gerçek olmayacak rüyalar görmeyeyim diye uyku yok . Uyanınca boşluğa düşüyorum çünkü. Aklıma gelmesin diye kendimi insanların dertlerine veriyorum. Kendi derdimmişcesine. Ama kendimle baş başa kaldığımda o acı gerçekle karşı karşıya kalıyorum işte. O yok ve acı var. Gülümsemem yarım kalıyor, eğlenemiyorum. Burukluk düşüyor içime. Gözlerim hüzün doluyor. Ama sonra tekrar inanıyorum. İnanmak ne kadar büyük bir eylem. Umuttan daha etkili. İnanmasam bi saniye bile yaşayabilir miyim?  Keşke sende inansan bana. Sevgimin büyüklüğüne ve gerçekliğine. İnanma büyüklüğünü göstersen. Bahanelerin arasına sığınmasan. Azcık düşünsen. Ama bu büyüklüğü senden beklemek hata. Ama ben inanıyorum ve benim inancımı ne yaparsan yap söndüremezsin. Her son bir başlangıçtır.